ასეთი შემთხვევები ბევრჯერ გვქონია, რომ ვუცემივარ, გვიჩხუბია და მერე ისევ შევრიგებულვართ. აქამდე იმიტომ არ განვაცხადე, რომ შვილი მყავდა და რა თქმა უნდა იმასაც ვფიქრობდი, ხალხი რას იტყვის, კიდევ რა იქნება...

ყველაზე რთული იცი რისი გააზრებაა?! ამ ყველაფრის მომსწრე ადამიანები, რომლებიც წლების მანძილზე უყურებდნენ ქალის ტანჯვას, მეზობლები, რომლებსაც ესმოდათ ხმა, მშობლები,რომლებსაც შვილი მის ტკივილს უყვებოდა, ბოლოს ამბობენ მხოლოდ ერთს, ,,გვესმოდა და ვიცოდით მაგრამ, ოჯახის საქმეში ჩვენ ხომ არ ჩავერეოდითო’’

რამდენი ქალი გადაურჩებოდა ტანჯვას, ტკივილს და სიკვდილს, თავის დროზე ხმა რომ ამოეღოთ და  საზოგადოების მხარდაჭერა ეგრძნოთ? 

მშობლები ადრეულ ასაკში გარდაგვეცვალა და ოთხი და,  ნაომარ სოფელში დავრჩით. უფლება არ გვქონდა რამეს შევშინებოდით და მამაპაპისეული მიწა დაგვიწყებოდა

წარმოგიდგენთ ხაშურის მუნიციპალიტეტის ქალ პოლიტიკოსებს, რომლებიც არ არიან მხოლოდ პოლიტიკოსები, ან მხოლოდ დედები და ა.შ.

ცალკეული „გამონათებების“ მიუხედავად, ადგილობრივ ხელისუფლებაში ქალების პოლიტიკურ გააქტიურებას უამრავი გამოწვევა ხელს უშლის. გაცილებით მეტი პროგრესია მისაღწევი, რადგან მეტი (გადაწყვეტილების მიმღები თუ განმახორციელებელი) ქალი პოლიტიკაში ქვეყნის წარმატებული ხვალინდელი დღის საწინდარია

არ თხოვდები?- ეს კითხვა ადრინდელი პერიოდიდანვე ახმოვანებს ხალხის სტერეოტიპულ განწყობებსა და მიდგომებს საქართველოში, რაც თავის მხრივ, გოგონებს დისკომფორტს და უსიამოვნო განცდებს უქმნის. 

სტიგმა, სტერეოტიპი, ჩარჩო - ესეც ჩვეულებრივმა, მოკვდავმა ადამიანებმა გამოიგონეს საკუთარი უმოქმედობის გასამართლებლად, დღესაც არსებობს, მაგრამ ჩვენ ვირჩევთ, სად გავინაპიროთ და სად დინების საწინააღმდეგ ვიაროთ. 

რატომ უნდა აღმიქვამდეს თუნდაც საზოგადოების ნაწილი მანქანად, რომელსაც ბავშვების გაჩენის გარდა არაფერი ევალება, რატომ არ უნდა შემეძლოს გავთხოვდე მაშინ, როდესაც მინდა?